Fatma Bozkır Şiirleri - Şair Fatma Bozkır

Anadolu kadınıyım

Çatlak ellerle kıraç toprakları bereketlendirenim

Toprağı koynunda uyutan benim

Attılar beni karanlık bir hücreye
Sonra gözlerimi karanlığa bağladılar
Bahanesizce ağlamayı öğrettiler sevdama
Yürüdüler gençliğime yürüdüler anne

Şifasız ecza sürdüler yarama

Hissetmek seni
Şairin şiiri hissettiği gibi
Sevmek seni
Leylanın mecnunu sevdiği gibi
Ateşlerde yanmak senin için
Keremin aslı için yandığı gibi

Kendimi bulduğum
Hüzünlü şarkılar,plaklarda çalarken
Tüm gözler susarken yarına
Gelecekte umut
Sen de umut mu var sanıyorsun
Sevinçten mahrum kalan ben iken

ADRESİ OLAMAYAN YERE MEKTUP
Evet, yine dayanamadım sensizliğe tekrar, tekrar düştüm çıkmaz sokağına. Seni büsbütün kelimelerimden çıkarmak istedim senden ötürü. Kelimelerim benliğimin nehirlerinde yıkandığı zaman, benliğimde senin benliğinin olduğunu unutmuşum, seni benliğimden çıkarmak isterken, senin benliğine tekrar bandırdım kelimelerimi.
Ne kadar anlamsızlaştı, her şey sen yokken, şimdi bu kahrolası şehir sensiz çekilmiyor nereye gitsem, ne yöne dönsem, hayalin karşımda duruyor. Yine bakıyorsun gözlerimin içine gülüyorsun ve ben tekrar, tekrar ölüyorum gülüşünde. Sensizlik beynime vuruyor çalkalanıyor tüm gidişlerin, gittiğin gün aklıma geliyor. Çıldıracak gibi oluyorum Gitmeden önce sesinin o mükemmel tonu o esprili sözlerle “arkamdan ağlamayın”,deyişin geliyor aklıma.Daha gitmeni bile beklemeden, dönüp senden uzakta olan bir noktada, kafamı vurduğum duvarlar aklıma geliyor, o gözlerimden akan kan damlaları geliyor aklıma, düşüp öylece kaldığım yer geliyor aklıma, gidişinle yıktığın o yitik kalp aklıma geliyor, hayat hep böyle mi Mahmut her zaman böylemi olacağım ben sensiz hep uzaklar beni yakacak mı? şimdi öyle isterdim ki yanımda olmanı bunları belki yüzüne söyleyemezdim hiç değilse o nefesin değdiğinde yüreğime o acımı unuturdum o an hoş, sevgimi anlatacak kelime bulsaydım bile senin için bir anlamının olmadığını bilmek o an daha çok yıkardı sevgimi söyleyememektense bunlar özlenen kişiye yani; Mahmut a yazılmış birer mektup, yazıyorum iç karanlıklarımı bu mektuba, fakat en acısı da henüz adresi belli olmayan bir mektup yazmam, yazıyorsun, yazıyorsun nereye kadar
Biz nankör insanlar sevginin ve sevgisizliğin bir ahmaklık olduğunu sanıyoruz. sevgi sadece karşılığında sevgi görmek değildir sevgi gerektiği zaman sevdiğinin hayaliyle yanıp tutuşmaktır sadece gülmek değildir sevgi aynı zamanda ağlamaktır da neylersin insan denen meçhul işte kimin içinde ne dağdağaların ne zelzelelerin koptuğunu bilemez ki insan bazen bakarsın ki en çok gülen insan en acıyı tadan insandır bazen dersin ki hep üzülen insan ağlar ama nerden bilirsin ki o insan sevinçten ağlıyordur tıpkı benim gibi ben hep ağlarım sevdiğime niye mi beni üzdü mü beni kırdı mı hayır hiçbir şey değil gözlerinde vurulduğum o fer ile karşılaştığımda ağlarım o gülüşündeki kendime ağlarım o ses tellerindeki titreşim kalbime yayıldığı için ağlarım. Ne kadar da güzel demiş Nietzsche
“Öyle bir hayat yaşıyorum ki
Cenneti de gördüm cehennemi de

Anımsarım seni ben geçen güzkü halinle
Başında gri beren ve o sakin yüreğin
Gün batımı ateşli oynaşır gözlerinde
Yapraklar dökülürdü nehrime benliğin

Seni unutmaya çalıştım
Kendimi yok edercesine
Gözlerime mil çektim bakmadım kimselere
Sana benzerler diye
Nefes almak istemedim
Senden bir koku gelir diye

Meçhule giden bir gemi gibiyim
Rıhtımda elemli bir bekleyiş içinde
Uğurluyorum sevdamı menfeze doğru fırtınayla birlikte
Bu fırtınadan bu tufandan kurtulamayacağımı bile bile
Gidiyorum umudu kırık yaralı aşklar içinde

Zaman sensizliğin ertesini vururken, sensizliğin vuruyor yüreğimin sahillerine korkuluklardan düşen çocuk hayallerim ve sensizleşmenin öte sahilleri. Bakışların kimi gün martı çığlıkları kimi gün dalga çarpıntıları ve işte uzaklaşıyorsun benden zamanın kirli kırık basamaklarından bir dar sokaklı şehrin karanlığına ah gözlerin.Dışarıda yağmur içerde sevdan YAĞMUR TOPRAĞA DÜŞER KAVUŞMAK BANA.Ay ışığından uzak bahçelerde sen misin esen yoksa rüzgar mı? ölümü getiren köşelerde sen misin okşayan saçları mı? Bir bir süzülürken yağmur damlaları yanaklarından her yağmur damlasının yerinde olmak istedim. Belki sana daha yakın olurum nefesini hissederim diye, gülerken gözlerinde yanan o feri daha yakından görmek için seni daha yakından sevebilmek için her damlası katran gibi yakacak o yağmurun altında seninle ölmek isterdim. Göğsümden bir memdud feryat koptu:

Ey acının yanık tenli
Bak işte sesleniyorum sana
Duyuyor musun acı çığlığımı
Toprağa dökülen gözyaşları mı?

Uzak yerlerin özlemi içerimde
Nerelerdir bilemem, ülken mi, kentin mi, yoksa…
Suskunluk ağır bir vebal, boynumda
Susamadım
Nedendir diye sorma
Rüzgarlı akşamların hüznü içerimde