Fatıma Şiiri - Hayrani Abdullah Öztürk

Anam Fatıma kızım Fatıma,
Sağım Fatıma solum Fatıma,
Ümmetin adıdır Fatıma,
Bütün ümmet Fatıma olsa.

Fatıma ölüme gülenlerden,
Fatıma ölümü sevenlerden,
Fatıma dünyaya küsenlerden,
Fatıma gerçeği görenlerden.

Fatıma bilinmez sır,
Fatıma görünmez sur,
Fatıma İslamda bir nur,
Fatıma imanda bir huzur.

Rasul’ün nefesiyle dirildin,
Vahiy ikliminde yeşerdin,
Tesettürde bir zirveydin,
Görünmeden kabrine indin.

Şefaat istedin Mümin hanımlara,
Küffarın kanını sildin Ali’nin kılıcında,
Hidayet meyvesi verdin vahiy yurdunda,
Takvayı gösterdin Mümin kadınlara.

Kahraman Ali’dir senin zevcin,
Yoktur dünyada eşin benzerin,
Her mümin senin aslan neferin,
Makbuldür huzurda bütün ibadetlerin.

Rasulü seven seni hiç üzer mi?
İki gonca gülüne el değer mi?
Ceddine efendim diyen seni bilmez mi?
Ehl-i Beytin nurlu yolundan gitmez mi?

Sakalı şerife hürmet edenler,
Fatıma’yı nasıl görmezden gelirler.
Rasulün tırnağını başına tac edenler,
Fatıma’yı nasıl görmezden gelirler.

Fatıma Nebi’den bir parça,
Üzmedi Rasul dahi onu bir lahza.
Nasıl hürmet etmezsin Fatıma’ya,
Zor günlerinde hep Rasul’ün yanında.

Ocak 2012