Fatih’in Has Bahçesi. Şiiri - Özlem Çetin

Fatih’ in has bahçesinde,
Oturdum yeşil çınar altında.
Seyrettim âlemi, bahçede koşuşan çocukları,
Diz dize oturan yaşlıları,
İşinden evine dönen kadını, erkeği
Eh bu koşuşturmalar,
Hepsi faninin meşakkati.

Gelelim asıl has bahçeye;
Beni aldı götürdü, bensiz yıllara.
Has bahçenin içinde,
Fatihin büstüne selam vermişken
Fatih küskündü, kırgındı, kederliydi.
Yüzüne baktığımda, gözlerini kıstı,
Boynunu büktü!
— Gördün mü? Beni ne hale koydular,
Önce sebillerimi yıktılar,
Artık kurnalardan sular akmıyor,
İnsanları susuz bıraktılar.
Gök kubbeye ulaşan sevilerimi kestiler,
Asırlık çınarlarıma kıydılar
Kumrular yuvasız kaldı,
Göçüp gittiler.
En son gelen bülbül dalım, kolum yok diye
Düştü kanadını kırdı,
Onu gören bir kedi, bülbülü kapıp gitti.
Her gün biraz daha duvarlarımı yıkıp
Toprağımı çalıyorlar.
Yüzlerce insan geçer kapımdan
Dönüp yüzüme bakmazlar.
Gün gelecek buralarda fazlalığım diye
Has bahçemden de, atacaklar.
Kültürel değer dediler, büstümü diktiler
Sonra tepeme, tepeme vurdular.
Fatihin has bahçesi
Oldu siyasilerin kar Akçesi.

Şimdi dinle!
Daha on iki yaşımda Manisa’ ya
Vali’ idim ben!
Yirmi bir yaşımda İstanbul’u feth edendim ben
Çağ açıp, çağ kapatandım ben!
Dünyada zulme karşı koyan kahramandım ben,
Ben, beni anlatmaya kalksam tarih gücenir,

Fatih’ in has bahçesi artık çiçek açmıyor,
Bülbüller bağa konup, şakırdayıp ötmüyor,
Yoldan geçen yolcular, dönüp yüzüme bakmıyor,
Viran olan sebilden rahmet suyu akmıyor.

Has bahçemi kurutan halkım,
Yahudi Yakup gibi zehirliyor beni.

Manisa 28.02.2009