Fatih Bozdağ Şiirleri - Şair Fatih Bozdağ

insan.
hep eşikte yaşar.
araf ta...
ne melektir,
ne şeytan...
ama,

Yalnızım.
Issız bir ada gibi...
Kalbim sevgisizlikten dağ...
Ne içimde yaşayanlar var.
Ne de etrafımda benim gibi yalnızlar.

ben;
yıldızlar içinde,
simsiyah bir göktaşı...
ben;
kuğular içinde.
çirkin ördek yavrusu...

Ne geceler ekledim sabaha
Öyle ağır öyle kara
Güneş göz kırptığımda penceremden
Dirildim yine sünger mezarımdan hayata
Canım azrailin elinde değilse
Umüdum var hala

sen kitap okuyorsun,
ben seni.......

dostun,
elini sıkıca tutmuş
sayfa sayfa içine işliyor

Esirger sıcak bir gülüşü.
Etmez el veda.
Kar yağdırsa da yüreğine,
Yine yardan gelir
Vefalı bir elveda

dediler ki;
bir sıcak eldir.
daima sırtında hissettiğin,
peki,
yüzümde her gün ısınan soğuk el nedir?
dediler ki;

Gördügüm ilk günden beri
Leyla,
Züleyha değil belki.
Ama,
Bülbülün gülü sevdiği gibi.
Dikeninle,

Seni kaybediyorum.
Ellerimden ellerin kayıp gidiyor.
Engel olamıyorum.
Sanki parmaklarım felçli.
Şöyle sıkıca tutup avuçlarımın içine,hapsedemiyorum avuçlanı.
Ellerin ellerimden kayıp gidiyor.

Bir ışık etrafında döner hep kelebekler.
Kelebekler,
Gece olunca,
Etrafında döneceği bir ışık bekler.
Karanlık,ışığın üzerine çullandığında
Kapatılır pencereler evlerde,