Fasulyenin Ağıdı Şiiri - İsmet Develioğlu

Yine yaz mevsimi iznimizi Karayiğit Köyünde yaylayarak geçirmekte iken 2008 izni bitmek üzere iken ağustos ayı içinde bir güz fasulyesi dikelim dedik. Normal döneminde çok güzel fasulye oluyordu. Güz fasulyeleri ise nedense normal zamanındakinden daha gösterişli ve daha lezzetli oluyordu. Diktik. Fasulye çubuğa davrandı, çiçek açmaya başladı ve izin bitti biz dönmek zorunda kaldık İskenderun’a. O sene yaz sonu güzel yağmurlu geçmişti. Ben kendi kendime dedim iyi vallaha. Böyle giderse su da istemez fasulyenin fırtını vururuz dedim. Yirmi gün sonra ramazan ayı içinde mesai sonu çıktık yaylaya. Tam yatsı namazı vakti olmak üzere köye ulaştık. Dedim şimdi doğru eve gidersek namaza gelemeyiz diye doğru camiye gittim. Namazı kıldık ve çıkarken bir amca yaklaşarak: Kızma İsmet sana bir şey diyeceğim. Yahu niye kızacağım dedim ve tekrar kızma ama dedi ve anlatmaya başladı. Senin bağa arılarına bakmaya gittim. Arı kuşlarını kovaladım deyince içimden eyvah fasulye giiti dedim. Güzel fasulyen olmuş, şalvarın cebine topladım, teyzen pişirdi yedik, helal et. Kızma ha dedi. Ben de kendisine haber vermeden toplayan sensin, pişittiren sensin, y,yen sensin. Ne diyeyim sana dedim ve eve vardık. Sabah bağa çıktım ki ne göreyim. Fasulyeden eser yok. Bari bir pişirim biz bırakılır dedim. İskenderun’a gittik ve hemen kaleme sarıldım. Hikayeye konu Tüfekçi Ökkeş amcayı, Ökkeş KARAYİĞİT'i saygıyla anıyorum