Fasulyeden Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Fasulyeden takılırdın sen bana,
Oysa benim gözlerim,
Görmezdi senden başka,
Birde gönül gözümle bakardım ki aşka,
Yanardı ciğerim bir başka…

Ne zaman aşkı alsam avuçlarıma,
Kayar giderdi ellerimden,
Yıldızlar gibi…

Ben hep kaleciydim beklerdim acıları,
Sense golcüydün,
Şutlardın yüreğine değen sancıları…
Gol olsun diye,
Bazen çakardın çatala,
Acırdı ruhum solardı bir yanı,
Bazen bana da denk gelirdi işte,
İstersem savuştururdum acıları tekmeyle bir yana…

Oysa ben,
Kıyamazdım sen vurdun diye o acılara,
Sanki nefesin doluydu,
Sanki yüreğin vardı içinde,
Olur olmaz bir biçimde…

Bazen karşılardım sol yanımla,
Ağırlamak isterdim gelmişken nefesin nefesime,
Bir kere görsen gönül gözünle,
Bir kere yansan benim sözümle…

Ne olurdu sanki!
Fasulyeden takılmasan,
Sen golcü ben kaleci olmasam,
Acıyla dolmasam…

Sen ben değil,
Biz olsak çiçekler açsak.
Son gülümüz yeşerse,
Yaseminler eşlik etse,
Sen ben olmasan,
Delisi dışında olsan,
Benim yanımda olsan,
Kısaca biz olsak geleceğe umutla sarılsak…

Ne dersin?
Kendini fasülyeden nimetten sanmasan,
Benim seni tamamladığımı unutmasan,
Sadece sevgiyle dolsan,
Geleceğe umutla sarılsan…

Ne dersin?
Aşka fasülyeden takılan,
Geleceğe umutsuzca bakan kadın…