Bir tepeden bakıyorum ışıl ışıl olan şehre
Şehir ışıl ışıl lâkin ruhum karanlık bir yerde
Seyrediyorum onu düşünmekteyken maziyi
Akıyorken gözlerimden yalnızlığın katreleri
Kapanıyor yavaşça zavallının gözleri, sanki
Ona ninni söylüyor bülbülün ağlamaklı sesi
Rengarenk, canlı ışıklar dönüşüyor karanlığa
Şehir aydınlanıyor yalnız gecenin mehtabıyla
Arıyorum, bulamıyorum seyre daldığım şehri
Gömülüyor sessizliğe belli ki o da matemli
Heyhat! Kalmadı onda eski neşe eski heyecan
Geçilmiyor artık ne caddesinden ne sokağından
Şehre iniyorum tepenin kıvrımlı yamacından
Geçmek için tegayyüre uğramış sokağından
Sokakları sükût içinde eski tadı kalmamış
Sadece ben değil o da yalnızlık ile savaşmış
Karanlık bir sokakta yürüyorum şimdi öylece
Onmaz yaram kanıyor bu kasvetli yürüyüşte
Bulutlar ağlıyor iki yalnızın acı haline
Gözyaşları her damlayışta dokunuyor kalbime
Bu şehr i muhteşemden ayrılma vakti geldi artık
Zira o güzel fasl-ı seyirden mahrum bırakıldık
Bu leyl-i vedada şehir gözyaşlarıyla boğuldu
Ruhum mehtabın altında kanatlanarak uçtu
15 Kasım 2019
Uğur Akkoç
Kayıt Tarihi : 18.11.2019 17:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!