yaşantı konisinde monoton iç çekişlerin
kuram çürütmedi bende
erişme güdüsü ham hayal idin ilk
sonra hedefin doğurgadığı davranış oldun
dibek taşına başımı koyup
su düşürdüm aynı noktaya belki yüz belki bin
tek çiçekle bahar gelmez bildim
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Hoşolmuş.
Selamlar.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta