Farzet ki; Şiiri - Zübeyir Daras

FARZET Kİ

Farzet ki gökten zembille indim…
Ben,
Ne doğuruldum, ne de doğurdum,
Dünyanın ortasına yumruğumu vurdum.
Kapanan kapılar umurumda değil…
Dönüp arkamı gidiyorsam sen düşün…
Aydın bir beyinden daha dost ne var?
Ben,
Cehaletle muhatap olmuyorum…

Güzellikler ortada, her şey canım cicim,
Saklanır çirkinlikler en nadide yerlerde...
Aşkı bile hiçe sayarken sana vurgun bir yürek;
Malın, mülkün, evin, ocağın, neyin var?
Çirkin değil mi bu sorular?
Madde sorgulanmadan gündem olmaz manamız…
Kör değil amma, bilmekten muzdarip yüreğim,
Parayla beslenir sevdalar, aşklar…

Kimse Karacaoğlan a evini sormazdı,
Yunus un yeri yurdu mu var? Belli olmazdı,
Başını kessen Pir Sultan haykırır, susmazdı,
Hangi Peygamberin ardında servet kaldı?
Saray maskotu kalemleri halk hiç övmedi ki…
Sultan ülkeni satarken sen;
Batacak ülkenin kurtarıcısı hayaliyle yaşıyorsun.
Garabet…

Kaç yıl sürdü bitmeyen bez savaşımız?
Bir parça kumaştan çıkıyor muhalefetimiz iktidarımız,
İşte başını aç ya da kapat,
İster tam kapat ister tam aç,
Önemli değil aklında, yüreğinde ne var?
Kadın malzemedir erkeğin kafa ardiyesinde.
Kimi rakı sofralarına meze,
Kimi ‘’hatun’’ dur hocanın şehvet rahlesinde,

Alın, alın başınıza çalın! Sizin olsun!
Sizin olsun, Ata nızda dininiz de,
Sizin olsun soyup soğana çevirdiğiniz memleketiniz de…
Bana sakın vatan millet deme,
Ben gökten zembille indim arkadaş!
Muhatap olmuyorum cehaletle…
Neyi nasıl başarırsın uyuşuk bir milletle?
Zübeyir Daras