Kapayın gözlerinizi. Siz, siz değilsiniz. Yaşınız, cinsiyetiniz, yaşadıklarınız, hayalleriniz, varlığınız… hiçbiri yok. Farzedin ki siz, siz değilsiniz. Bir bebeksiniz Pakistan’da, ailesini kaybetmiş, komşunun enkazdan çıkardığı, sahibi mezara gitmiş yaralı beşiğin içinde, incecik çadırda anne sütü ve kokusu özlemiyle kıvranan…bir kadınsınız, kocası, ve çocuklarının çoğunu kaybetmiş, dondurucu soğuklara yürek ateşiyle direnmeye çalışan…bir erkeksiniz, aile fertlerini yıkılan dağın altından çıkaramamış, ama güçlü görünmek zorunda olan…yaşlı bir amcasınız, ecel sırasının kendine geldiğini beklerken, dünyada yalnız kalmış, ama yatacak bir yorganı bile kalmayan… bir çocuksunuz, her şeyi gören, anlamaya çalışan; ama, dün yanağından öpen annesinin ve başını okşayan babasının bugün neden yanında olmayışına anlam veremeyen…bir insansınız sadece, sokaklarda dağıtılan yardımlardan bir parça alabilmek uğruna, 12 saat yürüyüp, sabah kuyruğa erken girebilmek için geceyi sokak kenarında geçirmek zorunda olan…
Aslında siz de bunlardan biri olabilirdiniz…aslında hepimiz bir gün aynı duruma düşebiliriz…
Dün Marmara, Afyon, Erzincan, İran, Açe…bugün Pakistan…yarın kim bilir neresi? ..
Şu anda kıyamet Pakistan’da kopmuştur; yara şu anda Pakistan’dadır ve dünyanın orası acımaktadır; ve ateş bugün Pakistan’a düşmüştür.
Dünyanın diğer bölgeleri, bir gün kıyametin kendi başlarına da kopacağını, kendi canlarının da acıyacağını, ateşin kendi yüreklerine de düşeceğini, kendilerinin de yardıma muhtaç olacaklarını düşünerek Pakistan’a acil yardıma koşmalılar. Aylar geçmesine rağmen depremin üzerinden, neden mi hala bu yardım çağrısı?
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
