Farz-u muhal Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Farz-u mahal

Umudum besliyor beliyor beni
daha bahara varmadan
toprağı delen tohum gibiyim
karanlık mahzenimden çıkarıyorum başımı
gözüm arkada kalır ölemem ben ölemem
yeşil filizi yapraklar arasında bir Lale’yim şimdi
bir asra damgasını vuran saltanat bahçesinde
çatlarım orta yerden kendimi beğenmesem
mevsimine göre açıyorum haşin rüzgarlarla fırtınalar
kasırgalarla soluyorum
soluyorum soluyorum
zehirli bir havayı solurken
yeniden soluyorum
bir yudum suya muhtacım
Afrika’lı çocuk aç diyoruz
sade onlar mı
bir lokma sevgiye aç bütün o sabiler
çılgın bir devrin korku senaryosu
baş rolde elleri kırbaçlı güllabiler
derin kazdın zalim söktün toprağımdan
hele de bu acımasız rüzgar
ve yırtıcı kuşlar
küstüm çiçeği değilim küsmem uzun süre affederim
çiçek olmayı ben istemedim ki
gün olur mor zambak olur açarım
arsız şımarık bir çiçek misali
acık gülümseseler bana
ölüyorum ölüyorum ölüyorum
mahvediyor bu şarkılar
gözüm hep arkada doyamıyorum yaşamaya
ayrılamıyorum sevdiklerimden
bir çift gülen göze bir tatlı söze
dönüyorum
diriliyor ölü ruhum
tüm zamanların en parlak çiçeği olup
çalıyorum kapını doğum gününde
döktüğün sevinç gözyaşları ki
öz suyum benim
canım oğlum

annen

Yüksel Nimet Apel