Farz-ı Muhâl Şiiri - Ergün Ucatürk

I
Mürekkepler döküldüğünce anlam üzre,
Bakışların kaldı bir iki kelâm üzre.
Sanma yek ateşlerdir anca cehennemde,
Bir o kadarı kül dizelerdir sinemde.
Tanrı bahşetti nefesler ile lütufu,
Yollar ise ancak sessizliğin mâtufu.
Peki o hâlde bu iken kader takdiri,
Neden tutmadı insanı yaşamak diri?
Sislerin arasında kaybettikçe dâdı,
Noksan bıraktık biz ezelde istidâdı.
Bu hangi çile hayatın acı cilvesi?
Bitmez kıldı bîçâre, tükenmiş hevesi.
Fikrime hâkim değil artık meziyetler,
Aynaya yansırken simâdan eziyetler.
Kafkas soğuk değil sendeki ayaz kadar,
İçte sevgi deryası artık dayaz kadar.

II
İtibarsız rüzgârın meskendir zamana,
Mahsul gibi efkârı ekendir zamana.
Kul olan bir toprak isem, bâğ-ı hüdâsın,
Geceler geçmişinin batağı, cüdâsın.
Nedendir aklımın ermediği itilân,
Mayısa mahşer dedim, ölümüm Haziran.
Alışkanlığımın ötesi mi destanlar,
Yahut sabrımın ufku mu bu kafes tanlar?
Ki benzersiz gölgelerin benzer alkışı,
Kulakta yankılattı ölümlü kargışı.
Yiten ruha dar gelir tabut-ı cesimi,
Nasıl ki haksızlığa sükût-ı Nesimi.
Ege’den Tiflis’e sebebi, muhasara,
Anca benle gökteki şahit bu hasara.
Sokaklarda tenha tükenişler başkadır,
Rüyalar içi ruhta çekişler başkadır.

III
Zamanlarına yenilen fasıl dar hâlâ,
Kaldırımlarda bir çocuk fısıldar hâlâ.
Sürekliliğim döndükçe çıkmaz mehale,
Dertler vakti zihnimi getirmiş ne hale...
İnkâr değil, aksine dünküler dehâlet,
Zikrin temelinde körünküler cehalet.
O meçhûlliyette sırf zararlı mubahım,
Aşikârlıkla yüzleşti tecelligâhım.
Ey Gafil, bir gülüşü umutla aşmışsın,
Anlamak çetin değil neden putlaşmışsın.
Bunu çölünde susuzluk derinleştirdi,
Zifrine sönülen ışık delilleştirdi.
Sevgiyle tebessüme yâd vurgunuz garip,
Acılara alışkın zamanım muzdarip.
Farz-ı muhâl hiç yaşamadan fikredelim,
Daha ne kopar hâtıradan, fikredelim.

14.03.2021 / Tiflis, Gürcistan.

Ergün Ucatürk
Kayıt Tarihi : 10.7.2023 14:46:00