Faruk Nafiz ve Han Duvarları

Faruk Nafiz, sekiz yüz doksan sekizde doğdu,
Ay, mayısı gösterir, on sekiz, Cuma günü.
Renk, ıstırap karışık bir hayat onu boğdu,
Unutulmaz şairin, öğrendik öldüğünü.
Kasım sekiz, dokuz yüz yetmiş üç senesinde,
Nefesine son verdi, tam yetmiş beş yaşında.
Arıyor şimdi gözler, tarihin sahnesinde,
Fakat “Fatiha” yazar, şimdi mezar taşında.
İncelemeli gençlik, onun çizdiği yolu,
Zira bir şaheserdir, onun “Han Duvarları”.

“Çoban Çeşmesi” başka, “Sanat” anlayış dolu,
'Ali, çobanı vurma, kim güder davarları? '
“Memleket” şiirleri ilk bölümde toplanmış,
“Lale Devri”, “Akarsu”, “Dağlar” bir başka güzel.
Istıraplı, neşeli mısralarla kaplanmış,
Bakarsın, başka hava estirir birkaç ‘Gazel”.
“Eriyen Adam” şair, mısra mısra eriyen,
Leyla’sını arayan bir Mecnun’u andırır.

‘Veraset” şiirinde canavara benzeyen,
Efsanevî hisleri yeniden uyandırır.

Hece vezniyle yazmış, birçok şiirlerini,
Aruz vezni yer alır, zaman zaman ozanda.
Nadir yazmıştır, serbest vezin eserlerini,
Duygular başka olur, dizelerde o anda.
Umutlar gömülmüştür dört duvar arasına,
Varlık- yokluk savaşı, rüyalara akseder.
“Adalardan Kıtalar”, iz bırakır insanda,
Ranzalarda gölgeler, ölüm için raks eder.
Lale’ler ve Leyla’lar, birer ölüm perisi,
Aranır olur artık, mektup satırlarında.
Ruhların sıkıntısı ve hayatın gerisi,
Istırap dolu günler kaldı, hatırlarında

***
(11.05.1984 Akrostiş)