Faruk Şiiri - Muhammed Said Arı

Sabahımdan vaktim gurura ayan,
Vade selamına binlere biryan,
Hiçce piri vakara astım aslım.
Ten buluta düştü oldu hep ziyan.

Bunca istedim varlığını üryan,
İsticar yolların, yürüdüm yayan,
Kalmadı mecal fahri takat aslım.
Gelmedi haber açıkca bir beyan.

Den-i sıtma mücerret ettim isyan,
Sinmesin sineme duhan-ı tuğyan,
Kuyucu adınca gömüldüm aslım.
Teber libasım boyadı hep çiyan.

Keşke bir deftere yaşanan anları,
Bin bir adet elzem hususu, yazsaydık.

Keşke bir turunç vaktinde olanları,
Ayın on beşine gelmeden tartsaydık.

Keşke o gün elimde bulunanları
İntihara mani olanı satsaydık.

Keşke nefsimize oruç olanları,
Yalnızca aç kalarak kandırmasaydık.

Kayda değmiyor gelişmeler,
Akte uymuyor edilenler.
Gökte yanmayacak hilalde,
Sevilmiyor görünenler,

Bir de bitmeyen bir sitemde,
Kızılmıyordu yeşerenler,
Günler gören bahçelerimde,
Karanlıkta büyüyenler,

Duygu bilsen övünçlerimde,
Kirpiklerimde süzülenler,
Gözlerindeler yetişende,
Kısa kaldı seviltiler,

İstisnalar valib edende,
Dündü resmine üzülenler,
Semureye ki erişende,
Kesildi ol gülüşenler.