Farklı Sanmıştım...Sevdim

Farklı sanmıştım seni.
Diğer tanıdığım tüm insanlardan farklı.
Özü sözü bir,
yüreği yüzüne yansıyor diyordum.
Yarı yolda bırakmayacak kadar mert,
hayal kırıklığı yaşatmayacak kadar insan diyordum.
Yılların yüreğime kazıdığı acıyı bakışlarıyla,
gülüşleriyle, sözleriyle
hele de en son ettiği yeminle
silecek diyordum.

Diğer tüm insanlardan farklı sanmıştım seni.
Kendime bile itiraf etmekten korktuğum
zayıflıklarımı itiraf ettiğim dostum,
sırdaşım olmuştun.
Gerektiğinde tüm sevgimi verebileceğim,
nazlatabileceğim çocuğum olmuştun.
İçim acıdığında,
içim yandığımda
içimin yangınını dindirsin diye
kucağına sığındığım annem olmuştun.
Annem olmanı sevmiştim.
Sevdiğim pamuk ellerinin arasındayken yüzüm
“bunların hepsi geçecek, yanındayım” dediğinde
İçimde oluşan huzuru sevmiştim
En çok da gözyaşlarımı dindirmek için
çabalamanı sevmiştim.
İçten içe öfkelenmelerini,
yumruğunu sıkmalarını,
bu çabaların çektiğin o acıların gerçek olmasını,
onlara inanmayı sevmiştim.
Benim için endişelenmeni,
kötü zamanlarımda yanımda olacağını
bilmenin rahatlığını sevmiştim.
Ben senin beni sevmeni sevmiştim.
“Bu iş olmaz” dedikçe beni ikna etmelerini,
“Sana mecburum” diyişlerini sevmiştim.
Akşamları odamda yalnızken
pencereden esen yokluğunu sevmiştim.
Bir dakikalığına da olsa seslerimizi duymak,
birbirimizi görebilmek için
yaptığımız çırpınışları sevmiştim.
Ben istemeden verdiğin umutları,
çocukluğumda kalan iç sevinçlerimi
bu yaşıma çağırmanı sevmiştim.
Seni düşünerek dinlediğim şarkıların
kulağımda değil yüreğimde bıraktığı lezzeti
o andaki sensizliğimi, yalnızlığımı
ve yüreğini sevmiştim.
Sevgisiz yaşanmaz diyordum...
Çünkü benim için sevgi sendin.
Farklı sanmıştım seni.
Tanıdığım diğer tüm insanlardan farklı ve özel sanmıştım.
Ve onun için sevmiştim....