Bir gün nasıl olduğunu bile anlamadan,
kentin kurşun rengi ufuklarından uzaklaşıyor bulacaksın kendini.
Kulağında Cezayir şarkıları...
Nereden geldikleri belli değil.
Kemanlar ve darbukalalar...
İçinde daha önce hiç hissetmediğin bir cesaret ve heyecan duyacaksın.
İnsan, içindeki sese doğru giderken meçhule mi gitmiş olur?
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta