Farkındalık Şiiri - Kübra Cılız

Hey, sen...
Sesi kadar gerçekti algı…
Kimi zaman değişkendi; ama hissettirirdi.
İsabet noktası şaşmazdı.
Sokak kapısı açılır, bağırışlar dolardı tahta eve,
Delik delik sevgi sızardı çürümüş tahtalardan
Dilenirdik sevgiye…
Zaman acımasızdı, koşarak ilerlerdi çünkü
Yankılarıyla çağrışım yapardı büyümek
Çocuklar hep kimsesizdi…
Ergenliğe geçiş gibiydi zaman.
Tekrarları oynardı.
‘’Erkek olsaydım’’ cümlesiyle başlardı gün burada.
Tatmin olmayan tan, ağarmazdı…
Birey olmak sebeplere bağlanırdı;
Acıydı…
Eksiği vardı elbet düşüncelerin,
Tek-tük insanlar vardı.
Her bir dertten ağlamayı terk edilmeye sayarlardı.
Gelenek-görenek, saygı vardı.
Sevilmeyeni sevmek,
Büyüklüğe el-pençe olmaktandı…
‘’Çünkü’’sü vardı cümlelerin,
Bağlaçları tanıdıktı…
Hora geçerdi uzun cümleler,
Ama;
Virgüller olmazsa burada yaşam zaye olurdu…