Farkında Mısın Şiiri - Mehmet Zafer

Ne zaman bir şarkı dinlesem
annesini yitirmiş bir çocuğun çığlıklarını duyuyorum,
bir babanın en çaresiz anında döktüğü gözyaşları
dökülür avuçlarıma.

Ellerimde yangınlarda kül olmuş vişnelerin kanı
ben oturup ağlıyorum yalnızlığımın utancıyla
karanlıkların sarıp sarmaladığı sokakların en ıssız siperinde
yine kimsesizliğime sığınıyorum.

Mevsimler bahara dönüp
çimenler toprağa sarıldığında
vahalar,dağlar,ovalar çiçeklerin renk cümbüşleriyle
yarıştığı günlerde
kana ve gözyaşına bulanıyor serçe yüreğim
gözyaşında kanıyor duygularım…

Sevenler mavilere uçup,enginlere yelken açarken
sensizliğin sessizliği utancından ağlıyor gözbebeklerimde
umutsuzluk ve çaresizlik kulaklarımda ıslık çalıyor
sığınacak yer arayan ellerim cebimde saklanıyor
boşlukları sarıyor kollarım
gözlerimden akmaya utanan yaşlar yüreğime akıyor artık.

Sensizliği kendime anlatamamanın çaresizliği boynumu büküyor
umursamazlığının cehenneminde çölleşiyor duygularım
beni ağlatan acılar,kim bilir kimleri güldürüyor bana…

İçimdeki sızı dinmiyor
her defasında yarası nasır bağlatan şiirler kanıyor gözyaşlarımda..

Ey yokluğuyla boynumu büken
yüreğimi yetim bırakan yâr
yetmedi mi araya koyduğun gelmeyişlerin?
yetmedi mi gözlerimi gözlerinden mahrum bıraktığın?
daha ne zamana kadar güller kanayacak avuçlarımda?

Karanlık bir uçurumun kıyısındayım
aklım gidip geliyor
karabasan gibi çöküyor üzerime yokluğun
bunca acıyı taşıyamıyor yüreğim…

Gözlerim üşüyor şimdi
umutsuzluğa düşüyor damlalar
sabrımın çölleştiği noktadayım
avaz avaz haykırmak istiyorum,nefesim kesiliyor

Yokluğunla sınama beni yâr
umudumu tel örgülerine asıp,sevgimi çaresizliğe tutsak ekme..
Vuslatın vakti gelsin artık
hüznümden ufuklara uçuramadığım duygularımı
karanlıkları yarıp dünyayı aydınlatan bir güneş ol
ufkuma doğ da,hislerimi özgürlüğe uçur…

Kuş olsam konacak dalım yok
yel olsam,esecek halim kalmadı
kaç zamandır umutsuz,kırgın sabahlar bakışlarıma düşüyor
kahpe yalnızlıklara kalıyorum..

Uykularım dikenli tele dolanan çıplak bir beden
ayallerim yırtık döşek
yastığım çaresizliğin dibi
iki damla gözyaşının üzerine düşürme hayatımı
yokluğun yüreğimin acılarını ateşe döküyor
bütün zamanım küle dönüyor..

Sabret,bir gün gelirim diyorsun da
Yaşlanıp gidiyor ikimiz de
Farkında mısın! ! !