Farkında Değil 2 Şiiri - Mehmet Şahan

Gördüğü nesneye harika diyen,
Gören gözlerinin farkında değil…
Buna Alamet-i Farika diyen,
Yeren sözlerinin farkında değil…

En büyük harika dünya yedisi,
Bunları biliyor güya kendisi…
Nasıl yaratılmış Van’ın kedisi,
Gözde renklerinin farkında değil…

Aciz kalır bir ufacık elemde,
Mimarım der beşer denen âlemde!
Sanma hüner yazı yazan kalemde,
Yazan ellerinin farkında değil…

Neler alır, verir beyler ulakta,
Nasıl yankı bulur sesler kulakta?
Karda, kışta, yazda; dimdik ayakta,
Duran bellerinin farkında değil…

Yürekte beslenen şefkat ağında,
Kalplerde yücelen sevgi dağında,
Rengârenk yeşeren gönül bağında,
Açan güllerinin farkında değil…

Mevlâ’yı Celil’e halin ne söyler?
Aşk için bülbüle gülün ne söyler?
Şahan der ki dinle, dilin ne söyler?
Dönen dillerinin farkında değil…