Farkında bu adam Şiiri - Özgür Özdemir 4

bir kadın
farkında değil yaşamın
nefes aldığının farkında değil
ellerinin, ayaklarının
varlığının farkında değil
farkında değil yoksulluğun artık
evinde ekmeğinden
beşikte bebeğinden
baharın farkında değil
gecenin
üzerinde asılı yıldızların
oynaşırken yorgun saçlarıyla
rüzgarın farkında değil
kirpiklerinde kudurmuşken deniz
gözlerinin farkında değil

zaman ölmüşken kendinde
o şimdi f arkında
can yoldaşı beş yüz otuz metre toprağın altında

bir çocuk
tomurcuk mu tomurcuk
yüreğinde volkanlar patlamış
gözleri donuk
elleri soğuk
tutmuş anasının elinden
bekliyorlar toprağın karnını
yarılacak toprağın karnı
çatlayacak taşlar çıkacak babası

toprak
topraktan geldiğimizi söylüyor kutsal kitaplar
balçıktan, kilden, çamurdan

ve bir adam
inip makam aracından
bu kent alışık böyle acılara diyor
bu kent alıştı da
alışamadı çocuklar
bu kent alıştı da
alışamadı analar
bu kent alıştı da
alışamadı kalanlar

toprak yarılacak
yarılacak toprağın karnı
hadi çocuklar
kazın tırnaklarınızla
inin maden ocağına
toplayın ölülerinizi
koyun tekrar toprağa
bu kent alıştı nasılsa
yapılacak ne var ki
yazılmış gayrı alınlarına

bir adam adam adam adam
farkında her şeyin
sizin farkında olmadığınız her şeyin
özelleştirirken madenlerini memleketin
çiziyordu yolunu kaderinizin
ve şimdi
hiç utanmadan gökyüzünden
çocuklardan utanmadan
utanmadan çaresiz analardan
korkmadan tanrıdan
ve kalanlardan utanmadan
bu kent alışık böyle acılara diyor

farkında her şeyin bu adam
biz hiçbir şeyin farkında değiliz
çünkü biz daha biz değiliz

madencilerin ardından
karanlığı aydınlatanlar yer altında
ışık içinde yatın