Farkına Vardım Şiiri - Oğuzhan Karataş

yine yazgının elinde
oyuncak oldu,
gariban gönlüm.

bazı karşılaşmalar,
aşkı esaretinden kurtarır kalbin.
titreyen ellerin,
duran beynin,
ve çıkmayan sözcüklerin
mahiyetinde.

seni elimden alana yazgı demek anlamsız.
ben aldım seni elimden korku tapınağında.
şiirler yazdım,
pençesinde geçti yıllar.
varamadım yoluna,
çıkamadım önüne,
ben olmam, tanışamam,
konuşamam,
tutamam kendimi önünde.
kendim yanarken
her gece harlanan
hayalinin ateşinde.
duraklama bahçesinde, suskunluk sarmalında,
düştüm salıncağından zihnimin,
yanına,
dokunduğunda sağ elimin parmaklarına.

ilk temas.
var mı bir eşi bu saniyelerin?
farkına vardım ilahi sevişin,
anladım aşkını dervişin.
kontrolsüz titreme,
yüksek nabız.
aşka tutunan yüreğin çırpınışları,
duyulur mu karşıdan amansız çarpışları?
kaç tesadüf getirir
her kıvrımında sakladığın sureti karşına?
kaç tesadüfle göz göze gelirsin
ahunla, dilberinle, sırrını bilmediğinle?
büyü, yazgı, çizgi, kehanet tanımadan yaşadım.
tanıyanı yok bildim, eksik saydım,
gerçeğin peşinde döndüm dolaştım da
esaretinde savrulurmuş insan yazgının,
hissin, kehanetin, hakikatin.

dün öğlen vakti,
bembeyaz bir duvarın önünde
teslim oldum yazgının çizgisine
bir çift göz kavuştuğunda benimle.
ey canan, var mı bu maceranın ötesi?
ben, ben değilim buldur bana beni.
teninin rahiyasında bulansın gönlüm,
aşk aleminde dolansın, dönmesin
yanağının yamacında geçsin ömrüm.