Farkına Vardım Şiiri - Mücahit Karaçınar

İçimde müsvedde kağıtlarından örme evler biriktirdim
Şiirler bezedim zarlı duvarlarına
Sevgiye yoksul kalmış kalp kapakçıklarımda
Bir tutam umut banmak için
Çırpınıp içime taşan kelimeler serpiştirdim göz çukurlarıma
Ve geceyi ağır bir mahkum gibi omuzladım kirpiklerimde
Sabahı sırnaşık kılan noktaları def ettim
Virgüllerle soluklandım her satır başlarında
Zordu yaşamı ağır bir deney tahtası olarak kakıçlamak
Çizgileri çoğaldıkça derinleşen bu yolculuklar
İnceliğin zar tutmuş bir tablasıydı
Hangi sayının üstesinden gelebildim ki
Kimi zaman yediler ekiştirdim inanç bulvarına
Kimi zaman akrep ve yelkovanı şifa veren bir ilaç gibi öldürdüm
Yuvarlanan bir çemberin tekrarıyla
Kaç çentik kaldı bilmiyorum soluklandığım
Kaç secdeyi saatlere böldü başım
Avuçlarımda duaları sendeledikçe
Bu “kaç” sıfatı çoğaldıkça düşüncelerimde
İnsan olduğumun farkına vardım