Fark Şiiri - Erkan Uçar

Ben karların içinde debelenen
Elleri buz tutmuş, yinede gülümseyen
Beline kadar karda zar zor yürüyen
O eski anılardaki çocuğum

O çocuk ki çok sevilen
Sevildikçe yüz bulunup incitilen
Kötülük nedir bilmeyen
Kalbi kırık o çocuğum

O çocuk içinde olanı yansıttı
Tek istediği mutlu olmaktı
Elinden geleni hep yapardı
Tek derdi diğerlerinden farkıydı

Çocuk bilmezdi neydi farkı
Ama onu tanımadan anlaşılırdı
Tek kelime etmeden
Bir köşeye siner ağlardı

Göz yaşlarının çaresi yok gibiydi
Kan ter içinde uyanırdı geceleri
Nefes almak bile zor gelirdi
Her sabah o cümbüşe geri dönerdi

Böyle bir hayat yalnızlık getirdi
Korku getirdi ama öfkeli değildi
Kendini mutlu etmeyi kısmen öğrendi
Böylece bu zamana geldi

Böyle farklı olmasaydı
Farksızlar içinde farksızı oynasaydı
Ne olurdu bilinmezdi
Belki böylesi daha iyi

Farklılık ayırt edilme ise
Hiç birine benzemedi senelerce
Hep kendi gibi oldu
Tertemiz kalbini buraya kadar korudu

Bundan sonra yolu açık
Farksızlardan fark edilemiyor artık
Bu bir ödül ise tam zamanı
Yaşamalı nede olsa farkı vardı