Fark Şiiri - İsrafil Yıldızkan

Farkımız kalmamıştı
Etiler’in gençleriyle.
Sırtımızda blue jeanslar,
Saçlarımız jöleliydi.
Kıçımızda yafta gibi meşhur markalar,
Görülebilir nitelikteydi.
Bazılarımız top sakal,
Ya da dudak altında birkaç kıl
Her şey uygundu çağa.
Hâlâ anlayamamıştık,
Neden badigartlara takıldığımızı
Neden geri çevrildiğimizi!
Neremizden anlamışlardı
Cebimizdeki paranın,
Etiler’in barlarında eğlenmeye yetmeyeceğini.
Tabi ya!
Belki de damsız olduğumuzdandı.
Kafamıza takmıştık bir kere
Girecektik içeri.
Yürüyün dedim arkadaşlar
'Mahallemizin kızları da
entel takılıyorlar artık'
Arayın cepten gelsinler.
Damsa dam
Eğlenmekse onların da hakkı.

Çağırdık.
Kırıtık Necla, sosyete Arzu, manken Suna’yı.
Buluştuk Köfteci Hamdi’nin orda.
Birer ekmek arası atıştırdık
Burgerlerinden, iyidir.
Hem, aç karnına da tepinilmez ki.
Ve dayandık kapısına diskobarın.
Başlarımız dik ve mağrur,
Damlarımız kolumuzda,
Onlar gibi yürüyor ve şakalaşıyoruz da;
Ama takıldık gene badigardlara.
Bir türlü anlayamıyorduk
Eksiğimiz neydi?
Bizlerde biliyorduk paramızın
Böyle lüks yerlere yetmeyeceğini.
Peki, badigartlar nereden anlamışlardı!
Farkımız neydi?
Görüntümüz dersen farksızdı.
Döndük çaresiz
Kızlara da ayıp oldu,
Heveslendirdik onları da.
Anlamış olmalı ki mahçup olduğumuzu,
Necla:
Üzülmeyin çocuklar,
Siz kendi farkınızı göremedikten sonra
Oralarda işiniz ne?
Takmayın kafanıza, zaten yakışmaz bize.
Neymiş farkımız diye çıkıştık Necla’ya,
Ve Necla kızgın, bağırarak;
-Ayaklarınıza bakın ulan!
Damgalanmış varoşların çamuruyla...