Farjad Çalıyor Karanlığa

dans ediyor ışık
bir garip vals oynuyor
sanki içmiş içmiş
tüm gece boyunca
sanki birazdan sızıp
yığılacak karyolaya

yağmur hafiften eşlik ediyor
nağmeler okuyor farjadtan
öylece keskin düşüyor gecenin içine
ki herkes üşüyecek

ağlıyor istanbul bir hüzündür
dolanır kara bulutlarda
nasılda kış başlar kömür kokusuyla
nasılda geçmiş zaman kokar sokaklar
herşey anımsatır kopmuş bir halatı
halata bağlanmış bir anıyı
dipdiri koyan karşısına
insanlığın
kıyılardan uzaklaşanı

mazlum bakışlarına istanbulun
içi acımış gecenin
titrerken bedeni
örtülürken karla kirpikler
o gözlerin içinden sızan kederi kapmış
bir kanyak şişesi yetmemiş
anlatmaya
görmeye tekrar

giden ardından dönmemiş tekrar
adanın teki mesela ağlara yakalanmış
peşi sıra giderken o nağmenin
bir martı süzülüp içinden yağmurun
karanlığa karışmış
yitip gitmiş kadınlar
çocuklarının ağladığı kadarıyla sadece
dönmüşler bir daha

ne oldu onlara
bu nağme niye bu kadar derinden?
keser bileğini geçmişin
bu kömür kokusu zehirler
her uykusunu bölüneni neden?

ışıklar sarhoş
ayışığı uyuya kalmış
bir acılık kalmış ağzında
insanlığın başına gelen
bir vapurla karşıya geçerken
bir çift göz ağlamaklı
aşktan bakan ayrılığa kesin bir komutla
gelecekten geçmişin raflarına
silkinirken
vurulup kalmış
gecenin içinde

ah ki ne bitmez nağmeymiş yağmurun dilinden dökülen
alıvermiş tüm herşeyi
yitirken evren gözlerini