Fanus Şiiri - Abdurrahman Ezgin

Özümden ayrılıp, seyrana çıksam,
Kendime yabancı neler görürüm.
Tenimi bırakıp, ruhuma baksam,
Kendime yabancı neler görürüm.

Sıra sıra saysam, eklem yerimi,
Uc uca eklesem kemiklerimi,
Ard arda yazsam dediklerimi,
Kendime yabancı neler görürüm.

Ciğerden kanımı bardağa döküp,
Lif lif olan bütün siniri söküp,
Fanusa konulan kalbimi öpüp,
Kendime yabancı neler görürüm.

Beynimi alıp koysam önüme,
Tüylerimi ulayıp, baksam derime,
Sonra şükreyleyip her bir günüme,
Kendime yabancı neler görürüm.

Kurdoğlu tefekkür, aklımın işi,
Bu vasıflar var ise, var olur kişi,
Kızdırıp karnıma batırsam şişi,
Kendime yabancı neler görürüm