Fanus Şiiri - Mehmet Çoban

Kaldırımların gözcülüğünden bıkmıştım
Rüzgâr vücudumda dolaşırken
Çiseleyen yağmur saçlarıma masaj yapıyordu
Çamurlu yollardaki ışıltılar bana şiirler yazarken
Kalbimin derinliklerinde geçmiş ve gelecek geziniyordu

Dışarıdan gelecek seslere, kulaklarımı tıkadım,
Hayatımın, hayallerimin, umutlarımın sesini dinlemek istiyordum
Hayatın gerçeklerini görmemek için, körebe olamazdım
Onun için gözlerimi asla gerçeklere yummadım

Aklıma, kalbime vurulan, prangaların farkındaydım
Ana dilim, ana dinim, ana kültürüm ve ata yolum
Çocukluktan itibaren beynime kazınan simgelerdi
Başkalarının hayatı, hayalleri, beni yönlendirecekti

Ben, kimliksiz, kişiliksiz dolaşacak mıydım sokaklarda
Hayatın içinde, orada burada, başı bağlı yürüyüş kollarında

İnancımın, hayatımın ilkeleri bana ait değildi
İnandığım ideoloji, din, kavramlar bana ait değildi

İlkelerim atalarımdan bana miras kaldı
Sonrakiler bütün güçleriyle bana zorladı

Dinim, mezhebim anamdan bana miras kaldı
Sonrakiler bütün güçleriyle hayatıma zorladı

İdeolojim ise, alabildiğine kıvrak, kaypak, yalancıydı
Çıkarlarını; aklıma, hayatıma egemen kılan bir yılışıktı

Bir an durdum, kalbim duracaktı neredeyse
Ben ne kazındırdım, ne verebildim kendime?

İlkelerim kahramanların
Dinim, mezhebim anamın
İdeolojim ise çıkarların

Bütün gücümle tükürdüm sokağa
Bütün gücümle haykırdım karanlıklara

İnsan olarak ilkelerim, kendimin olmalıydı
Dinim, mezhebim, yolum bana ait olmalıydı
İdeolojim çıkar değil, sevgi, saygı, paylaşım olmalıydı

Rüzgârın hızı arttı,
Yıldızlar bulutların arkasından bakıyorlardı
Onların muzipçe göz kırptıklarını düşündüm

Ne var?

Kendi ilkelerim olamaz mı?
Kendi inandığım din olamaz mı?
Kendi görüşlerim olamaz mı?
İdeolojim sevgi, saygı, paylaşım olamaz mı?

Hayatın karanlık sokaklarından bir kahkaha patladı
Söylediğim her şeyi geri çevirdi, yüzümü tokatladı

Allah aşkına, sen nesin, manyak mı? Sapık mı?

Ne var?

Kemdim olmak için
Gerekirse manyak, gerekirse sapık olabilirim

Bir sakıncası mı var?

Karanlıklar içinde kahkahalar

Sen, seni robot yetiştiren düzeni hiçe sayıyorsun herhalde
Koroyla, alkışlarla, bütün okullardan öğrendiklerini düşünsene

Senin, değişmez, değiştirilemez ilkelerin var
Senin, tartışılmaz, tartışılamaz kuralların var
Seni içine hapsettiğimiz çağdaş fanusumuz var

Bütün bunlar kazındı beynine
Yerleştirildi, düşüncelerine, hayallerine, geleceğine
Ve seni koyduk özenle camdan fanusun içine

Bütün değişmezler
Bütün tartışılmazlar

Senin fanusun
Sen içinde zıplıyorsun

Bütün gücümle
Bağırdım karanlıklar içine

Hayır…
Ben fanusta yaşamak istemiyorum
Ben fanusun içinde zıplamak istemiyorum

Ben insanım
İnsanca, kendim olarak yaşamak istiyorum

Yağmur hızlandı
Rüzgâr fırtınalaştı
Bulutlar arkasından gürültü koptu
Bir ışık, süzüldü yeryüzüne doğru

02.11.2009 - İzmir

Her düşünce, her düzen

Eğitim düzeniyle, ideolojisiyle, ilke ve kurallarıyla insanlara bir fanus yaratır…

Fanus insanların özgürlüklerini belirleyen camdan kavanozlardır

Dışarıdan bakanlar içindeki köleleri görürler

İçeriden dışarıya bakanlar kendilerini özgür bilirler.

Dün karanlık çağın fanusları dünyayı sarmıştı…

Bugün bilimsellik, teknoloji, aydınlık çağın felsefeleri, ideolojileri fanus olarak dünyayı sarmaktadır.