Fanilik İçinde Şiiri - Gülsen Dede

Bir çiçek dalında boynunu bükse, baktıkça yüreğim burkulur.
Bilirim ot değil gördüğüm, can var içinde.
Bir ağaç dalından koparılsa, kollarım sızlar ağlarım.
Bilirim gördüğüm odun değil, insana can veren nefes var içinde.
Bir kuş yuvasından koparılsa, evim barkım başıma yıkılır.
Bilirim oradan duyduğum ses değil sadece.
O sesin içinde türküler çığrışır ezgiler var içinde.
Bir nehrin bendi yıkılsa beş kuruşluk keyif uğruna.
Bilirim ki kesilen can suyudur Anadolu’nun.
İşte orada gözlerimden pınarlar çağlar.
Göğsümü yaralar kaplar çöller içinde.
Bir sabinin bedenine kirli eller değse,
İnsan yanlarım sızlar düşer kalırım.
Bilirim o beden yarınların direğidir.
İsyanım sızlar, akla zarar zikirler içinde.
Ömrünün baharında bir kadın göçse yurdumdan.
Canımdan can kopar isyan ederim.
Bilirim ki yaşatmayan kör fikirler vardır içinde.
Ve bilirim ki yaşatmayı bilmeyenler de er geç toprağa girer.
Tahtlar, taçlar gelir geçer kimsenin hakkı kimsede kalmaz fanilik içinde.