Fanidir Tüm Sevmelerin...

Fanidir tüm sevmelerin, nihayetin elem olur.
Eğer fenaya varırsa; lezzetin, gamımdan farksız.
Firkatedir visallerin, vuslatların çilen olur.
Madem toprak olacaksın; gülüşün, kederden farksız.

Böyle yaşanmaz geliyor, böyle hayat “hayat” olmaz.
Böyle hayatı yaşayan, her gün azaba uyanır.
Düşünmemek de olmuyor, akıl kör uykuya yatmaz.
Fikrini kesip atmayan, bu azabı bitmez sanır...

Sözlerime aldırmazsan, fıtrat sözlerine bir bak.
Gör nasıl da her birisi, ebediyetten haberci.
Kendi bekasın diliyor, siyaha boyadığın ak.
Her uvzun kendi dilinde, fena eleminden dertli.

Ben de aynı sancıları, her gün her gün yaşar idim.
Yirmi yılda yaşadığım, meğer nev-i cehennemmiş.
Heyhat ihtiyarlıyorum, gençliği baki bilirdim.
Meğer hakikat sandığım, tastamam mahz-ı gafletmiş.

Düşler vardır uyandığım, gündüzüm kâbusa döner.
Uyanmamak arzusuyla müskirattır hep içtiğim.
Mademki ölümler vardır, madem tüm ışıklar söner.
Kum altındaki kafamla, gidişimdir beklediğim.

Görüyorsun hep mantıksız, eğer sonumuz yoksa.
Eğer sen ve ben ölürsek, o zaman şimdi de yokuz.
Firak tabiat elinde, zehirli kaçılmaz oksa.
O zaman nasıl diyelim, biz cümle varlığa tokuz?

Şimdi vur kendini sen de, benim vurduğum taşa.
Bir duvara çarpmayınca, gidilen tüm yollar birmiş.
Haydi, sen de bir çare bul, sinendeki kem telaşa.
Meğer tüm dertlere deva, ölümsüz “Bir” hakikatmiş.