“Gölgeden kalıp” mı; sokma içeri!
Umutlar kararır, bozma düzeni.
El diliyle sevme, gerçek seveni
“Tamu” ateşine düşü verdirir.
Faniden bekleme baki şeyleri,
Rüzgâra kaptırma ümitlerini.
Yapmazsan “Rehberin” dediklerini,
Ateşin yanmadan küle çevrilir.
“İnsan! ”, bırak böyle fani işleri
Zalimce harcarlar geleceğini.
Döküver artık bu sahte şerbeti!
Kanmadan buradan göçü verdirir.
Kayıt Tarihi : 13.8.2014 16:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!