FANİ DÜNYA
Dünyanın fani olduğunu kimse bilmiyor. Hemen isyan edeceksiniz; yok böyle bir şey diye. Ama ben var diyorum ve kendimden biliyorum. Hiç ölmeyeceğiz biz. Ölmeye niyetimiz yok. Ahireti hiç hatırlamıyoruz. Ölümü hatırlayanları kınıyoruz.
Dün facede gördüm. Yaşı benden küçük tanıdığım biri ölmüş. Sıradan bir haber gibi geldi bana. Benim için onun ne zaman öldüğü önemli. Gömülüp gömülmediği. Ona karşı vazifelerim var. Ben onun muhasebesini yapıyorum. Ama ölümü hiç kendime konduramıyorum. Ölüm hep başkaları için. Biz yaşayanlarız. Hiç ölmeyeceğiz biz.
Kayınpederim yoğun bakımda. Örnekleme yapıyorum. Yoğun bakımdakilerin çoğu oradan mezara gidiyor diye. Eşim şom ağızlısın diyor. Tepki gösteriyor. Şu birkaç senede kaç tanıdık ve akrabam ölüme yol aldı. Hepsini unuttum bile.
Şimdi ölüm tarihlerini bile unuttum. Annem yeğenim amcam peş peşe öldüler. 40 gün içinde hepsi veda etti. Ondan 10 gün önce de biraz uzaktan yeğenim genç yaşta intihar etmişti. İşte hepsi birer tarih oldu. Şimdi onlara gösterişli bir mezar taşı yapmayı planlıyoruz. Hepsini unuttuk bile çoktan. Onlardan bir süre önce halam vefat etmişti. Onlardan bir süre sonra da abim öldü. Çok geçmedi eniştemi gömdük. Şimdi hepsi yan yana yatıyorlar. Bazılarını rüyamda görüyorum. Bana gel dedi geçen abim. Ama yine de üstüme kondurmadım.
Gün geçmiyor ki bir tanıdık göçmesin. Ama ben hala aynı gaflet içerisinde yaşayıp gidiyorum. Tansiyonum düşüyor, aldırmıyorum. Bazen ciddiye alıyor, korkuyorum. Her gün facede bir tanıdığın ölümüne taziye yazıyorum. Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun. Kalıplaşmış bir cümle bu. Tabletim bile öğrendi bunu, otomatik olarak yazıyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta