Fani Şiiri - Çetin Hacıfettahoğlu

Gideceğini bilmeden
girdiğin bir fotoğraf karesinde,
zamanı gelip
gittiğinde kalanlar bekler sırasını.
Devreden anılar
kalan fotoğraflarda canlanır.
Gülümseyerek baktığınız bir anda ölümsüzleşirsiniz
kalanların fotoğraflarında.
Asırlar geçer
ama?
gamzelerinize dökülen yaşlar ,
denize kavuşamadan kurur bir fotoğrafın üzerinde. Neden gülmedim diyemeden
gelen ölüm,
artık almıştır yüzündeki garip tebessümü bir gün
güneşin kamaşırtırdığı o bakışlarda
kalır ışık hüzmeleri .....
ardından
şafak vaktine kadar somurtarak bakarsın
gecenin karanlığına
(Gece ihanete müthiş bir gerekçedir demiş şairin biri.)
Ne ihanetler doğmuş kimbilir
şafak sökene dek.
Sıyrılıp çıkmak isterken tan yerinden usulca, ihanetin ,
obezleştirdiği ruhun
sıkışır ufuk çizgisinin en dar noktasına.
Kalanmısın şimdi sen...
yoksa gidenmisin bilmem ?
bilemem.
Hani yarıp geçsek arşı yedi kere,
hani
kazıp girsek toprağın yedi kat
dibine
Benimle gel dediklerin arafta seni özler...
.......Özler
...seni bir ağacın gölgesinde
Sana ağlar
yağmurlu bir günde
pencerenin
önünde.
Ruhlar yıkanır
..... yağmur damlalalarının raks
ederek
yere her çakılışında.
Bir dilim ekmekte bıraktığın ısırık izi,
bir bardağı dolduramadan
geçmeyen hararet hissi
eeee ...kıyaslayamadığın
bu hırs
neden ki?...
Her doyduğunda
gözünün bakıp kaldığı
("yasak elma")'ya kaç metre
mesafedesin acaba. ?
kaç adım sonrasında
bir parça ısırık alabilme arzunu
yenemeyen ve maalesef,
doyduğuna şükretmeyi bilmeyen
acınası bir fanisin
sen.!!!
Yerini bil!
Haddinini
bil!!!!
bırak bir fotoğrafta gülüşün kalsın
iyi anılası bir fani ol, ruhu kaybolmuş
toprakta çürük bir ceset yerine
kalanların fotoğrafında. küçücük te olsa bir anı
Ol... On bin yıl sonra görüşmek
üzere.