Falkızım ve Faloğlum Şiiri - Bilal Yılmaz

Henüz doğmasanızda seviyorum sizi.
Gönül bu evledını da sever,
Sevgilisinide.

Korkmayın çocuklar,
Gönlünüzce yaşayın bu hayatı.
Hayat iliklerinizin içine dolsun.
Mesela üşüyün bazı zamanlar.
Kemikleriniz titresin,
Köpekler kovalarken sizi,
Eklemleriniz paralansın korkudan.
-Fakat anneniz duymasın bu söylediklerimi-
Size öğüt veremem bir şey bilmediğimden.
Ama babalar öğüt vermek için mi varlar sanki?
Sevebilmek için evlat dediğin o narin yüreği.

Gök yükselenleri kusar,
İyilikse küçük küçük adımlar.
Siz küçücük iyiliklerle dolanın dünyayı.
Tek gürültünüz kötülük olsun.
Duvarlarınız korusun köşeye sinmiş,
Çaresiz duran bir mazlumu.

Şarkı söylerken sesiniz çıksın,
Yazarken çılgınlar gibi yazın,
İçtiğiniz su bile yaşasın bedeninizin her zerresinde.
Bazen az konuşun bilmediklerinizde,
Bazen teraziyi siz değiştirin bilgeliğinizle.
Arada bir annenizin, benim başımı okşayın.
Bu kadarı yeter bize.

Erkek adamın hassas kalbi olur oğlum.
Bazen yıkabilsende güçlü bir boğayı,
Karıncalar incinmesin bastığın yerlerde.
Bir kadını seviyorsan için rahat olmamalı.
Başkasının sesini duysan ihanetten korkmalısın.
En okkalısından öpücükler gönder sevgiline,
Yarın bir gün öpemedim diyemeyesin.
Seninle güreştiğimizde kemiklerin güçlenir,
Belki sana şiirlerimi okuturum.
Annene en hisli aşkımla yazdığım.

Korkma kızım ben sevgimi sakınmam senden.
Annen ne kadar aldıysa sevgimden,
Sende o kadar alacaksın.
Fakat yorulmaz sanma babanı.
Tükenmez yorgunluklar var omuzlarımda,
Hep beraber taşırsak taşırız bu yükü.
Annenizin koynunu biraz bana da açın,
Başka hiç bir kuralım yoktur inanın.

Şimdi kuraklık olur, ağızlar bulanır,
Yeni bir şevkle fışkırsın su gökyüzünden.
Biz bu zorlu mutluluğu aldıysak eğer,
İyi olan herkes de gülebilmeli bizle.