Falakaya yatırılan kalem

Güneş vuruyor kalemime.
Kalemimin gölgesi;
anlaşılmazı zor bir pandomim
sanatını icra ediyor.
Ben biliyorum
ve anlıyorum,
her gölge hareketinin manasını;
yalnızlığımı siliyor bu kalem
ve korkularımı bertaraf ediyor.
Anladığım ve hissettiğim herşeyin
aks-i sedası değil sanki bu.
Sanki güneş tokatlıyor kalemimi
sarhoşluğuna kızıp
derbeder oluşuna sitem ediyor,
kendime getiriyor beni.
Anlıyorum;
güneş falakaya yatırmış kalemimi,
bilemediğim herşeyin
ABC'sini
yazdırıyor bana,
elimden tutmuş ışıklı günlerin
hikayesini değil,
aslını yazdırıyor bana.
...................
Ağlayarak okula gittiğim
ilk günlerim geliyor aklıma.
Tabiattan sarı toprak
almaya giden,
bir yaşlı kadının ellerinde.
...............
Anlıyorum durum vahim
çocukluk zamanlarımdan kalma
duygularımı da yemişim.
................
Gözü yaşlı kalemime yazık
ellerim kırılsındı! ! ! !