Fal Şiiri - Taş İskele

Otağında çilingir sofrası kurmuştuk,
Elimizdeki kilitleri gömmüştük
Aya'na bakamadın,
Avcun kapalıydı,
Açamadım.
ana hattına gizlenmiş dizelerin gölgesinde,
Anahtarları da savurmuştuk ya...

Ayan olsun yüreğin yüreğime ki,

İçimdeki sihri baz aldım.
Büyü(y)dü bilmediğim bir dilin nas(ır)ı
parmak uçlarımda.

Biçtiğin kanatların düş’tüğü
kuş tüyü yansımalarında
canı baz aldı içimdeki deli.

Hayatın parmağı gözündeydi.

Fal bu ya,

Hayat gözünden parmağını çıkardığında,
yakana yapışacak.
Yakanı kurtaracaksın,
paçana asılacak.

Gözünde,
yakanda,
paçanda sızıyla kalakalacaksın ortada.
Geçecek diyecekler,
sakın inanma,
hiç geçmeyecek.

Alışacaksın sadece,
üzerine bulaşan kire,pasa.
Ruhun gözlerinden  aksa da damla damla,
asla ve asla,
arınamayacaksın.

İntiharlardan geçecek,
hayatı öldürmek isteyeceksin sonunda.

-Meşru müdafaa-

Bunu başarsan bile,
her üşüdüğünde hayatın soykasına sığınıp ısınacaksın.
Tozlu,
pis,
paramparça…

Ne bekliyordun ki
geçmişi tufan,
geleceği kıyamet bir dünyadan,
acıdan başka?

Aya'na bakamadın,
Avcun kapalıydı,
Açamadım.

Maviye akıyordu bileğindeki damar
ve
sen onu kesmek isteyen karanlığa yumruklarını sıkmıştın.

Tırnak iziyle dolmuştu yüreğinde aya(n) olana
içindeki kuyuyu saklamak,
korumak çabasıyla.

Haklıydın.
O kuyunun deniz manzarası vardı
uçsuz bucaksız,
kıyısında ılgıt ılgıt bir gelincik tarlası.

Sakla,
ama
ne sakladığını
ve
nereye sakladığını sakın unutma!

Yüreğindeki kilidi kırdığında,
Yüzümü göreceksin
o kuyunun başında.

Yüzüm tuvalin olsun,
çiz kendini,
Kuyunda sakladığın ne varsa
çizmeyi
(aşmayı)
Sakın unutma!