Fal Şiiri - İsa Kaya

sonra gezdim evini
ocağın tütüyordu
külünü elemişti ateşin

bak dedin
burası pencere
ve hep yolunu gözledim
son köşeyi dönünce

pardon dedim
dilin mi sürçtü senin

hani sen köşeyi dönünce diyecekken
son köşe de neyin nesi

derken
kahveler de hazır dedin
hızır gibiydin
aklımdan şüpheyi kazır gibi
her derdime deva olmaya
ve bensiz geçen dünlere dava açarcasına
rengine nazır
o uçsuz manzarada

peki dedim ya külü elenen ateş
ya tüten şu ocak

tamam kahve kırk yıl
ama bu evham
bu endişe
kılı kırk yaracak

sonra iki elini beline koydu bakışın
hah dedim hapı yuttuk

kaş yapayım derken göz çıkacak
yaz bozulurken söz

bari kara saplanmasın
falıma düşecek kışın