Fakirlik İşte Şiiri - Salih Altıntop

Don yok benim kıçımda
Dokuz yaşıma kadar,
Antari giydim, hasretim çoraba
Ayakkabı yok, çıplak gezdim sokaklarda

Yazın tezeğe giderim dağlarra,
Yorulurum otururum kaya koltuğuna
Anam ne koymuş açar bakarım çıkınıma,
Ekmeğimi kana kana yerim soğuk sularla

Yorgun gelirim evin önüne,
Anam kaygana pişirir kendime,
Ye oğlum ye gelirsin kendine,
Sevinir ihtiyar anam getirdiğim tezeğe.

Sarı sıcak vurdu benim beynime,
Bir ekmek koydum entarimin cebine,
Giderim Atyutan, Deve yutana yüzmeğe
Yıkananlar sırtüstü yatmış güneşlenmeğe

Sırtımda bir atlet bir de antari var,
Benim gibi olan çocuklarda var,
Su serin yüksekten atlayanlar var,
Göl içinde şaka yapıp oynayanlar var.

Yıkanırız çıkarız kenardaki toprağa,
Isınmak için yatarız güneşin karşısına
Giyeriz iki parça giysiyi vücudumuza
Yavan ekmek tatlı gelir ağzımıza

Ağlaya ağlaya bir don diktirdim,
Dünyalar benim oldu çok sevindim,
Çıkardım kıyamam donumla suya girmeğe,
İlk günü su kenarında donumu yitirdim.

Üzüle üzüle pus yas eve geldim,
Gizli tutmak olmaz anama söyledim,
Anam affetmedi, güzel bir zopa yedim
Para yokki bir daha don diktiremedim
Altıntop, işte böyle yaşadıklarım benim.

19.01.2005

Şu yazmış olduğum şiirdeki her kelime tamamen gerçektir.
Fakirliğin gözü kör olsun, çocukluğumdaki yaşantılarımdan esinlenerek bu şiirimi yazmış bulunuyorum.
Eskiden birini bulursan, birini bulamazdın.