Fakirleştikçe Rab’be Şükrüm Artıyor

Kaldığım şu mekânda hayvan bile yaşamaz,
Hiç kimse de görmesin şahsım adam sayılmaz…

Eğlencesiz değilim şükür televizyon var,
Başka aksesuar yok belki kapasitem dar…

Sandalye ya da masa daha hiç almamışız,
Oldukça küçük oda, huzursuz olmamışız…

Kimseye borcumuz yok, kazancımız yerinde,
Çevre edinmemişiz, hep göçebe şekilde…

Soba dahi kullanmam penceremse aralı,
Mutfak komple dayalı bu mutlaka olmalı…

Eşya denilen ne ki zaten kapım çalınmaz,
Ne dost ne de düşmanım şahsım ile dalaşmaz…

Rab’be şükür ederim ona koşacak kadar,
Fakir sayılmıyorum, aldığım nefesler kâr…

(2011)