FAKİRİN HÂLİ
Eşi, dostu; çıkagelmiş evine
Ekmeği yok, katığı yok fakirin.
Yama vurmuş, eski yama üstüne
Gömleği yok, atleti yok fakirin.
El işinde, köle gibi çalıştı
O erirken, zengin daha gelişti
Soğuk evde, yaşamaya alıştı
Odunu yok, kömürü yok fakirin.
Sanki suçlu, her kesimde yerilir
Gözü dolar, sinirleri gerilir
Akşam olur, hasırlara sarılır
Döşeği yok, yorganı yok fakirin.
Alacaklı, kapısınıa dizildi
Görür görmez, rengi soldu büzüldü
Tâ derinden, bir oof çekti üzüldü!
Cüzdanı yok, parası yok fakirin.
Öz anası, gözyaşını silmiyor
Çok dert çekmiş, bu nedenle gülmüyor
Hasta olmuş, tabip nedir bilmiyor
İlacı yok, şifâsı yok fakirin.
Seçim gelir, vurur ya da vurulur
El kazanır, o beyhûde yorulur
Onun hâli, reyi için sorulur
Oy’u vardır, kendi yoktur fakirin…
17/05/1985
Hanifi KARA
Kayıt Tarihi : 18.11.2018 11:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!