Fakirin Hali Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Fakirin Hali

Gene efkarlanmişum bilmem ne edeceğum,
Başum ila beraber bir yana gideceğum.

Bu sene da don oldi, hep yaktı çiçekleri,
Haşlayup yiyeceğuk bulursak böcekleri.

Tarlayi kazduk ektuk tohum daha çıkmadi,
Misurun filizleri gözi açup bakmadi.

Funduği ne sorarsun, yok etti Mart ayazi,
Kara kara duşunur bizum garip Niyazi!

Günlüğe çağıran yok hepten kaldum avara,
Ne yana adım atsam toslayirum duvara.

Biraz lahana vardi kaldi Karun altina,
Kabağun her felisi kafa tutar altuna.

Fasulyayi sorarsan beyumeden çurudi,
Patatasun kilosi başı aldı yurudi.

Turşi küpi boşaldı kokusi da kalmadi,
Boşini alun dedum kimse gelup almadi.

Sebiler aç, perişan, miyavlar kedi gibi,
Yuzleri beyazladi baluğun eti gibi.

Uşak para isteyi teskereye az kaldi,
Geyinup gelmek içun borçla elbise aldi.

Uşağum yoktur param, eyi değil işlerum,
Senun yerinde olsam hep vukuat işlerum.

Gelup ne edeceksun, fakirluk fena koyar,
O asker ocağından karnun üç öğün doyar.

Aklun varsa kal orda, kendune bir iş ara,
Habureya gelup ta olmayasun madara.

Dayın sırra karışti, borcuni ödemedi,
Okuzi satacaktum, yuruyp gidemedi.

Soğuktan kanum dondi, güç yok ziplayacağum,
Çıkacağum yaylaya tezek toplayacağum.

Tüm ahali perişan, eğuk gezer boyunlar,
Bu sene kuzi da yok, doğurmadi koyinlar.

Yazmakla tukenur mi habu fakirun hali,
Acluktan eleceğuk yardım etmesa Vali.

Köyimden kasabaya yaya gider gelurum,
Bir katır alacağum haçan zengin olurum.

Mustafa Hoşoğlu
21.03.2015