Fairground Şiiri - Yiğit Ergül

kaleminin kurşununu patlat beynimin damarlarına
oyununu sevmedim bu canlı atlıkarıncanın,
dümdüz bir yokuştan aşağı çıkmak gibi ters işler peşindeyim.

doğmadan evvel cevval bir şövalye gibi dans ediyordum,
savaşım bitti yoruldum.

parmaklıkları ufukta olan bir hücrede kötü diyalogları oynamaya yükümlü gibi çıkıyorum
bir sandalyenin üstünde.

isa nasıl yusufun kafasına yatmadıysa öyle yatmadı kafama bu sahne.

bir balta alıp kovalamak lazım beni, jack torrance gibi,
yahut ibrahim gibi, putların peşinden.

her şey bağlamına göre değerlendirilmeli.

boynumdaki bu cilasız tahtanın kıymıkları başka yerde görsem canımı sıkardı.

bir gün olur da birisi anlatmaya niyetlenirse hikayemi, noktasını senin koyduğundan emin olmalıyım.

bir kedinin tırmalama tahtası kadar arsız bir gamsızlık içindeyim.
komedi üçüncülerdedir.
cansızlığı punchline yapıp bütün alkışı sana  ithaf etmekten başka amacım kalmadı

buraların hikayeleri anlatılırken ben halının desenlerini inceliyordum herhalde, ayak uydurmak kolay olmuyor.

benim çeşitli infazlarıma attığım adımları
beyninde geriye doğru atıp yanıma gelebildiğin için kendimi şanslı hissettiğimi söylememek olmaz.

canlar sıkılır, yanlar zımparalanır, ortada pürüzsüz bir odun sözkonusu olduğunda adımı söylemeye başlayabiliriz.

kağıdımdan soyutlandığımda kuburluğum boş kalıyor allah affetsin

marifetli bir şefin şaibeli bir tabakta sunduğu kafiyeli afililiklerin ardından yere düştüm.

sarı çizgiyi geçmiş gibi tehlikedeyim.
yorgun bir yorganın yetimliğine yorulan falların gerçek çıkma ihtimalini göz önünde bulundurdum.

“is that your final answer” diyor kenan ışık, havalı bir aksanla.

göz kapaklarımı kedimin dil taraklarına sürte sürte kör olmuş halimle kafamı aşağı yukarı birkaç santim zıplatıyorum çenemin altından.

beynimde bir devre daha mı kısa yoksa temastan mı yoksun bilmiyorum
ama soğuktan ellerimin ufaktan uyuştuğunu hissediyorum.

bu küçük yavruya yuva arıyoruz.
yaşamak herkesin hakkı,
ben herkes değilim.