Faili Meçhul Şiiri - İdris Sefil

Henüz yirmibirindeydi,
Kömür karası gözleri,
Siyah dalgalı saçları,
Anlatamamıştı kimseye yabancı diyarlara savruluşunu,
Ama bilenler vardı,
Gölgesi gibi ardı-sıra gezenler.

Her sabah aynı mekanın gülümseyen yolcusuydu,
Ümraniyeden Kadıköy meydanına uzanan yolculuğu,
Özgürlük hikayesi vardı,
Ve onunla aynı hikayeyi paylaşanlar,
Doldururlardı bir saat sonra kendilerine yasaklanacak meydanı,
Ve ardından gelecek olan sessizlik,
Yerini bir sonraki günün mahşerine bırakıyordu.

Bir de gecesi vardı,
Meşaleler yükselirken omuzlardan gökyüzüne doğru,
Şimdi ümraniye sokaklarında,
Gece aydınlığa kesilmiştir,
Bir zılgıt,
Bir haykırış,
Bir isyandır gece,
Selamlayıştır yarın doğacak aydınlığı.

Korsan geceler dakiktir,
Ölçülüdür her saniyesi,
Bir adım gerisi,
Ölüm
Yer altı hücrelerinde işkence,
Faili meçhulde kaybolan beden,
Sessiz çığlıklardır,
Bundandır atılan her adımın farkındalığı,
Bundandır ceylan ürkekliği esmer kızın.

Sokakların üç maymunları oynadığı,
Bir seher vaktinde karanlık bir el uzanır,
Ve sarar gece haykıran dudaklarını,
Sürükler bir meçhule doğru,
Canı yanma,z
Ama yüreği yangın yeridir çığlığının duyulmamış olmasına.

Kömür karası gözlerine çekilir paçavradan bir bandaj,
Haykırabilse de duyanı kalmamıştır artık,
Vurdum duymaz,
Duygusuz,
Karanlık adamların volta yatağı,
Ölüme bilet kesen istanbul sokakları,
Kör,
Sağır,
Lal,
Ölü bir mezbahadır esmer kızın zihninde.

Zaman mecalsiz,
Durgun ,
Akmaz olmuş mecrasına,
Sorgusuz,
Sualsiz bulur kendini bir ormanın kuytu köşesinde,
Ve cehennem zebanilerinin uzanan kirli elleri.

Geceyi bir çığlık kesti,
Duyanı yok,
Göreni yok istanbulun,
Farkı kalmamıştır,
Bir kurşunla sona erecek yaşamın ölümden,
"Bir zerre aydınlık
Bir zerre umut" diye okundu dudaklarından.

Haziran 2004
Konya Zindanı