yirmi beş yılım
ikiye hasret
seni aramakla geçti
uzaklardan da olsa ikiyi buldum
üç rakamından haberdardım
önce ikimiz üç için
Zamanım yok ağlamaya
Devir, devran değişti
Kimse duymaz biliyorum
Anlamaz,
Hislerimi
Parçalasam da kendimi
benim çocukluğumda
papatya;
ilkbaharda
bizim köy evlerinin
toprak damlarının
saçak uçlarında
dekice bakışlarındı
İlk ateşi yüreğimde yakan
leyla ettin beni
en son gece
kor düşmüş dudaklarınla
sümbül açtı
benim için soldu
belki umduğunu buldu
belki aradığı mutluluk tu
belki başka birşey
Açma kır çiçeğim koparırlar
Benim olmazsan eller kokarlar
Koktukları gibi kalmaz
Benim gibi seni de yakarlar
Islak dudağımın olamazsın
Sevmeye sevilmeye doyamazsın
Gün batar
Akşam olur
Kafalar şişmiş
Gözler kapanma derecesinde
Dokunsan isyan çıkar
Dorukkaya muhasebesinde
Biliyorum
Hiçbiriniz
Benim olmayacaksınız
Elbet bir gün
Beni de bir seven çıkar
Benim olur senden öte
Nergis soldu
Sümbül renk veriyor
Artık gözlerim mi yoruldu
Renkler eski renkler değil mi?
Yoksa kabahat güneşte mi
Eskisi gibi aydınlatmıyor mu?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!