Fahişe Şiiri - Mahmut Nazik

FAHİŞE

bir zamanlar bahçede güldü
baharda mor menekşe
gecesi bir kucak dolusu aşk
gündüzü bir tarla neşe

iki kişi yerine
nasıl da sererdi gönlünü güneşe

ne de acımasızdı şu hayat
ne Kerem’de kaygı gitmeleri gördü
ne tükenip bitmeleri gördü Ferhat
iki kişi yerine yıllar süren endişe
yoruldu işte
fidanlığı örselenmiş
gövdesinde kaç tırnak yarası
her gün bir yaprağı düşe düşe
hani içten içe çürür ya bir meşe

kimse görmedi kırılan o gonca yüklü dalı
kimse demedi
gölgesiz bir yaşam,
izsiz bir gölge değil ki aşkın bedeli
öyle bir gitti ki
kimse bir anlam veremedi o gidişe
kimi yazgı dedi
kimi deli
kimine göre fahişe

Mahmut Nazik 21 04 2014 Mersin