Fahişe Şiiri - Samet Kalabak

Adı Fahişe, soyadı, soyadını soran yok. Şaşaalı, özenti bir hayatın yalan rüzgârına kapılmış, girdiği yoldan çıkmak isterken palazlandığını gördüm, tükenmekte olan bir kandil gibiydi. İnandığı her kim varsa ruhunu soydu. Hangi kapının ardında misafir edildiyse hiç kuşkusuz kurtlar sofrasındaydı. Yenilip yutulan yalanlarla küllenen hayatlardan sadece biriydi o. Centilmen kıyafetli orospu çocuklarının savaşı bu, kapının eşiğinden süzülen kan!

Ruhu isyankâr, bedeni günahkâr, günahlarıyla beraber yüzündeki pişmanlığı gördüm, erimekte olan bir mum gibiydi. Omzundaki melekten habersiz, karanlıkta görünmez, sayılmaz sandı günahlarını.

Cehaletinden midir aldanışları,
Günahlarından mıdır yakarışları?
Peki ya pişmanlıkları?
Ruhunla bütünleşemediğinden mi yoksa bedenini kendi elleriyle parçalara bölüp toplamaya aklı yetmediğinden mi?
Kaderiyle suçlanmış, suçlandıkça ezilmiş, ezildikçe parçalanmış bir can parçası!

Kaybettiklerini ararken kendini bir şarkının aynasında asılı olarak gördü. “Herkesten kopuk bir ben” sözünün esaretiyle sloganı diline dolayıp yürüdü.

Güzel yüzü kaderine hiç yansımadı.
Bedbaht hayatı gerisin geri hep hüsrandı.
Alt üst olmuş hayatından da pişmandı.
Düşündüm…
Acaba alttayken mi yoksa üstteyken mi daha çok pişmandı? Ya da hangisindeyken daha çok zevk aldı?
Çarşafa sarıyor ölmüş düşlerini, içinde yaşıyor en acı gerçekleri. Anasona karışıyor gözyaşları, sarmıyor yarasını o can dedikleri.
Sanık sandalyesinde kendini yargılarken, pişmanlıkları vicdanını susturmuyor.
Kulaklarda patlıyor o feryatları, gelmiyor sevenleri.
Adeta kıyıya vurmuş bir balık gibi korkarken çaresiz, çırpınırken yorgun ve de ürkekti geceleri.

Ölümlerden ölüm beğendi,
Kendine layık olanını seçti.
Sonu olmayan bir mekâna merhaba,
Bize ıslak bir elveda deyip gitti.

Son oyunun,
Son piyesinde,
Son replik: Hakkın rahmetine verdik!

O’mu gitti?... Yoksa biz mi ittik?

SAMET KALABAK