Fado Şiiri - Yusuf Kazak

Çok kaldım ayaklarına aşina karada,
Bağlayarak karaları.
Bıraktım ufukların ardında,
Kendimle savaşı;
Ellerim yorgun,
Sanma ki ağırlığından kılıçların;
Bırakmak istemediğimden ellerini,
Sevdanın gürzlerini taşıyan.

Limandayım işte;
Vakti geldi ayrılmanın,
Portekiz semalarındaki kuşlardan;
Ve senden,
Yüreğinin kafesinden uçamadığım.
Kadınlar hep böyle uğurlar,
Kızıllığı keşfe çıkan sevgililerini;
Sen de söyleyecek misin ‘fado’lar,
Hüzün kokan dudaklarınla?
Rüzgar olacak yelkenli gemime,
Terennüm edeceğin mahzun ezgiler.
Ruhumu yıllarca ayakta tutacak,
Peksimetler olacak,
Hıçkırıkları hiç eden sesin;
Aşklarını uğurlayan kadınlardan yükselen.

Hatırlamak zor olmayacak seni,
Uzak etmeyecek aştığım miller nefesini;
Gündüzlerde yumup gözlerimi,
Geceye düşeceğim,
Tutunup dolunayın yakasına,
Kenarına vuracağım pencerenin;
Gecelerde yumup gözlerimi,
Gündüze düşeceğim;
Karışıp ışıklarına güneşin,
Bahçene vuracağım,
Nice vakitler seni seyredaldığım,
Doyamadığım kadınım…

Çok uzaklaşmıştım artık efkârlı kıyılardan,
Düşünürdüm nice lahzalar dalıp ufka;
Atlantik mi daha derindi,
Seni benden ayıran;
Yoksa gözlerin mi,
Beni sana bağlayan?
Kadınım…

(Fado: Kederli Portekiz Halk Şarkısı)