Hayat bazen bir sadist
Bazen tutunulması gereken bir dal,
Bazen tetiği çekip kaçılacak,
Bazen uçurumun kenarında bir çiçek gibi...
Derin bir huzur var gözlerinde,
Kördüğümdü aşkın bende..
yıllar önce çocuktum kalbinde,
Şimdi sen bana kördüğüm, ben sana meftun.
Gökyüzünü seyretmeyi hep sevmişimdir,
Kuşların cıvıltısını dinlemeyi de,
İnsan en çok üzgünken dertleşiyor gökyüzüyle,
Huzur veriyor kuşların cıvıltısı ,
Diniyor bir nebze acılar ,
Ömrüm yaz mı kış mı bilemedim,
Dünyam kapkara bir çöl sanki
Çölün ortasında yanan tek ışık, hayalin...
Hayaline tutunup;
hayatın salıncağında sallanıyorum,
Senden sonra dertleştiğim,
Senden öncesi yok benim için,
Seninle geçen her dakikayı, anı
Başka baharda yaşamadım...
Senden önce tatmamıştım
Ne kelebeğin uçuşundaki Eda’yı
Ne Güneşin nazlı nazlı doğuşunu
Kendimi kendim anlarım diye;
Aldım kalem dilimi döktüm yazıya
Ne zaman açsam kalbimi kağıda
Yüzünü çevirmedi hiç bana..
Ağladım kalem ağladı
yüreğime çok yakınsın,
bedenime uzak olan toprağın,
sanki hala hayattasın,
her yerde sen varsın
kokumda, gülüşümde , gözlerimde...
en çokta yüreğimde...
her kadın çiçek sever ,
kokusunu sever belki ,
belkide güzelliğini...
ben en çok sevdiğimden geleni severim.
papatya severim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!