Faciadan Kalan

Faciadan geriye yürekli bir beden
Bir pantalon ve sevgisiz mahluk kaldı...
Dağlara çıkıyordu o mahluk...
Biraz tebessüm yeterdi...
Olmadı ama faciada kaybetti kendini.

Şimdi iyilik istemez birisi
Şimdi dostsuz biri
Ve yalnız kalmış ama yıkılmamış
Viraneydi her tarafı
Bedeni yaralı değildi
Ama içi kanıyordu...

İyilik yapardı facia öncesi,
Kuşları karşılıksız severdi
İnsanları da öyle severdi
Ama ya onlar!

Facia sonrasıydı,
Herşey değişti...
İnsanlar hayvanlar ve niceleri...
Zavallı olmuştu gözleri
Terörist değildi,
Tek suçu susmaktı...
Sustu ve facia hiç durulmadı.

Ağlayamazdı yiğitti,
Yaşadıklarında sertti,
Ama biri için susuyordu
Hayat en şerefli bitirilmesi gereken
Bir ömür...

Issızca virane olan içini terk etti
Ve uzaklaştı herşeyden
Sabır taşı kırılmıştı artık
Facialara katlanamazdı
Ve bir gece ansızın gitti...