Kapı girişindeki duvara iliştirilen beyaz bir kağıda yazmışlardı gidişini... Okuduğum an sanki dünya durmuştu, oracıkta buz kesen bedenimi hareket ettirmeye çalışırken, bunun bir rüya olmasına dualar ediyordum. Kabus görüyordum ve karanlığın en derin yerinde yatağımdan terler içinde fırlayacaktım, sonra koşup bir bardak su içerek sakinleşmeye çalışacaktım, ama olanlar maalesef gerçek! ..
Ne kadar istemesem de kabul etmek zorundayım...
Şimdi her aklıma düştüğünde hemen gözlerim doluyor, engel olamıyorum. Bazen gülen gözlerin beliriveriyor karşımda, bana hep tebessüm ederek bakan bakışların, gerçi seni kızgın bir tavırla hiç görmedim ki...
Yedi sene boyunca hergün bir aradayken şimdi yokluğuna alışmak ne kadar zor bir bilsen, gitmezdin...
Biliyor musun? .. İş yerinde herkes senin çalıştığın yere bir müddet giremedi, kimisi ürktü, kimisi üzüldüğü için orada bulunmak istemedi...
Oysa ben, senin çalıştığın bölüme mutlulukla geldim hep, masana, sandalyene, hergün açtığın kapı kollarına dokundum... Sanki senin varlığını, sıcaklığını hissediyormuş gibi... Çünkü orada sen vardın, her köşede, kokun vardı, nefesin, ayak izlerin....
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
