Fabian Leibacher, 10 Temmuz Anısına...

Kapı girişindeki duvara iliştirilen beyaz bir kağıda yazmışlardı gidişini... Okuduğum an sanki dünya durmuştu, oracıkta buz kesen bedenimi hareket ettirmeye çalışırken, bunun bir rüya olmasına dualar ediyordum. Kabus görüyordum ve karanlığın en derin yerinde yatağımdan terler içinde fırlayacaktım, sonra koşup bir bardak su içerek sakinleşmeye çalışacaktım, ama olanlar maalesef gerçek! ..
Ne kadar istemesem de kabul etmek zorundayım...

Şimdi her aklıma düştüğünde hemen gözlerim doluyor, engel olamıyorum. Bazen gülen gözlerin beliriveriyor karşımda, bana hep tebessüm ederek bakan bakışların, gerçi seni kızgın bir tavırla hiç görmedim ki...
Yedi sene boyunca hergün bir aradayken şimdi yokluğuna alışmak ne kadar zor bir bilsen, gitmezdin...
Biliyor musun? .. İş yerinde herkes senin çalıştığın yere bir müddet giremedi, kimisi ürktü, kimisi üzüldüğü için orada bulunmak istemedi...
Oysa ben, senin çalıştığın bölüme mutlulukla geldim hep, masana, sandalyene, hergün açtığın kapı kollarına dokundum... Sanki senin varlığını, sıcaklığını hissediyormuş gibi... Çünkü orada sen vardın, her köşede, kokun vardı, nefesin, ayak izlerin....
İkizin senin evine yerleşti, senden kalan anılarla ve oradaki varlığınla yaşıyor. Ben de geliyorum ziyaretine, hep birlikte mutlu oluyoruz, evin hangi bölümüne baksam seni görüyorum. Sen orada bizimlesin, varlığını sıcacık hissediyorum...

Bugün Temmuz'un 10'u, senin doğum günün, yüreğim nasıl acıyor. Sana hiç; ''doğum günün kutlu olsun'' deme şansım olmadı, çünkü doğum gününü sen gittikten sonra öğrendim ve yokluğunda yakacağım bir mumun eşliğinde; ''nice yıllara Fabian'' diyerek gözyaşlarımla eşlik etmekten başka şansım yok...

Günler kum gibi akıp gidiyor, bu ayın 23'ünde beş ay olacak gideli, bense hala inanmış değilim. Hep geleceğin günü bekliyorum. İş yerindeki asansör her açıldığında sen çıkacakmışsın gibi kapının ardında büyük bir heyecanla, özlem dolu gözlerle bakıyorum.
Cüzdanıma resmini koydum, biraz boynunu bükmüşsün. O kadar masum bakmışsın ki, her gözgöze gelişimizde bir kez daha özlüyorum seni...

Bize bu acıyı neden yükledin, bunu hakedecek ne yaptık? .. Seni böylesine seven yürekler varken neden bu isyan, bu ceza? ..
Neden gittin? .. Desem de cevap veremeyeceksin biliyorum, ama herşeye rağmen ne mutlu bana, senin gibi sevgi dolu bir yüreği tanıdım, seni bu dünyaya getiren anneye teşekkürler...
Bulunduğun yerlerde huzur içinde olman dileğiyle...
Seni seviyorum... Sonsuza kadar seveceğim...